اى دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز
تنها بگوشه رو و تا ميتوان بسوز
کردى قبول منصب پروانگى دلا
خود رازدى بر آتش او اين زمان بسوز
اين شعله پيش ازين نتوان درجگر نهفت
تا چند حفظ آه کنم گو جهان بسوز
مستانه آمدى ونشاندى در آتشم
بنشين شکفتگى کن وتا مغز جان بسوز
آسودگى مباد که عادت کنى دلا
رويک نگاه وا کش واز صد گمان بسوز
عرفى بسوز داغ گلى بر جگر ولى
تا کس بمرهمت نفربيد نهان بسوز