شماره ١٧٣: مرا گر دولتى باشد که روزى با تو بنشينم

غزلستان :: سیف فرغانی :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
مرا گر دولتى باشد که روزى با تو بنشينم
ز لبهاى تو مى نوشم ز رخسار تو گل چينم
شبى در خلوت وصلت چو بخت خود همى خفتم
اگر اقبال بنهادى ز زانوى تو بالينم
مرا گر بى توام غم نيست از هجران و تنهايى
بهر چيزى که روى آرم درو روى تو مى بينم
اگر چون گل خس و خارى گزينى بر چو من يارى
من آن بلبل نيم بارى که گل را بر تو بگزينم
خراج جان و دل خواهى ترا زيبد که سلطانى
زکات حسن اگر بدهى بمن بارى که مسکينم
جهانى شاد و غمگين اند از هجر و وصال تو
بوصلم شادمان گردان که از هجر تو غمگينم
دلم ببريد چون فرهاد عمرى کوه اندوهت
مکن اى خسرو خوبان طمع در جان شيرينم
ز کين و مهر دلداران سخن رانند با ياران
تو با من کين بى مهرى و با تو مهر بى کينم
نظر کردم بتو خوبان بيفتادند از چشمم
چو مه ديدم کجا ماند دگر پرواى پروينم
مسلمان آن زمان گردد که گويد سيف فرغانى
که من بى وصل تو بى جان و بى عشق تو بى دينم
چنان افتاده عشقت شدم جانا که چون سعدى
« ز دستم بر نمى آيد که يکدم بى تو بنشينم »



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید