الا اى بچهره گلستان من
منم آن تو و تويى آن من
بهار رخت گلستان منست
خزان دور باد از گلستان من
دلم خسته کردى بهجران خويش
لبت خسته بادا بدندان من
نه آن درد دارم که عاجز بود
طبيب وصالت ز درمان من
مرا بى تو چون زندگانى بود
منم مرده تو تويى جان من
حزينم چو يعقوب وآگه نيى
ز سوز دل و چشم گريان من
تو بر تخت ملکى چو يوسف عزيز
چه غم دارى از بيت احزان من
بمهرى که افتاد با تو مرا
درنده چو گر کند اخوان من
وجودم ز سر تا قدم آن تست
سر تست اندر گريبان من