چه پيکري؟ که ز پاکى چو گوهر نابى
زهي، سعادت آن خفته کش تو هم خوابى
نقاب طره شبرنگ زير چهره چه سود؟
که چون ستاره روشن ز زير مى تابى
دلم ز پسته تنگ تو چون برانديشد
به چهر زرد و دم اشکهاى عنابى
بقاى حسن چو گل چند روز مى باشد
بکوش تا مگر اين چند روز دريابى
کشيده اى چو کمان دشمن مرا در بر
مرا ز پيش ميفگن چو تير پرتابى
منت ز تافتن زلف منع مى کردم
چنان شدى که کنون روى نيز مى تابى
بيا، که مردمک چشم اوحدى بى تو
به اشک ديده فروشد چو مردم آبى