شماره ٧٣٤: هر مجلسى و ساقيي، من در خمار خويشتن

غزلستان :: امير خسرو دهلوی :: غزليات - بخش دوم

افزودن به مورد علاقه ها
هر مجلسى و ساقيي، من در خمار خويشتن
هر بيدلى آمد به خود، من بر قرار خويشتن
زين سوى جور دشمنان، زانسوى طعن دوستان
خلقى به طعن و گفتگو، عاشق به کار خويشتن
اى پندگو، هر دم دگر چه آتشم در مى زنى
من خود به جان درمانده ام با روزگار خويشتن
جانا، چو خواهى کشتنم در آرزوى يک سخن
بارى به دشنامى مرا کن شرمسار خويشتن
مى دانى آخر مردنم عمدا، چه مى گويى سخن؟
درمانده اى را کشته گير از انتظار خويشتن
تو در درون جان و من هر دم در اندوه دگر
يارب که چون پاره کنم جان فگار خويشتن
گر در خمار آن مى اى کز کشتن عاشق چکد
اين خون خود کردم بحل، بشکن خمار خويشتن
برداشتم ره در عدم، بگذاشتم دل در برت
گه گه مگر يادآورى از يادگار خويشتن
خود غمزه بر خسرو زني، بر ديگران تهمت نهى
مانا به فتراک کسان بندى شکار خويشتن



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید