نمى داند مه نامهربانم
که دور از روى خويش بر چه سانم؟
چو زلف بيقرارش بيقرارم
چو چشم ناتوانش ناتوانم
برو، باد و گدايى کن به کويش
بگو با آن مه نامهربانم
«که گر چه مى نهى بار فراقم
وگر چه مى زنى تيغ زبانم
هنوزم مهرت اندر سينه باشد
اگر در خاک ريزد استخوانم »
بپرس از شمع حال سوز خسرو
که تا گويد که شبها بر چه سانم