دل ببردى به جنگجويى و بس
خو گرفتى به تندخويى و بس
بس کن اين، چند ازين جفا کردن
يا به عالم تو خوب رويى و بس؟
مردم از غم، وصيتم اين است
که ز دل خون من بجويى و بس
هجر تو نيک مى کشم، درياب
اندرين فن تو يار اويى و بس
پيش تو حال بى کسى مرا
کس نگويد مگر تو گويى و بس