شماره ٧٢٠: که به سيب ذقنش چشم هوس دوخته است؟
که به سيب ذقنش چشم هوس دوخته است؟
که سهيل (از) عرق شرم برافروخته است
چون ز آتشکده دل به سلامت گذرد؟
آن که از پرتو مهتاب رخش سوخته است
ما چو طاوس ز بال وپر خود در داميم
دام زلف تو چه صد چشم به ما دوخته است؟
ترتيب کرد مرا عشق و به جايى نرسيد
ابر نيسان چه کند، دانه ما سوخته است
خنده صبح به فانوس تجلى دارد
تا ز شمع رخت آيينه برافروخته است
در زبان آورى خانه ما حرفى نيست
نه چو طوطى سخن از آينه آموخته است
بوسه اى گر نربوده است ز ياقوت لبش
دهن لاله چرا تا به جگر سوخته است؟
آتش از خانه همسايه به همسايه فتد
صائب از پهلوى دل درد و غم اندوخته است
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده