شماره ٢٦٢: حرف سبک نمى بردم ازقرار خويش
حرف سبک نمى بردم ازقرار خويش
از هر صدا چو کوه نبازم وقار خويش
گر بگذرد چو خوشه پروين سرم ز چرخ
افتم چو سايه درقدم شاخسار خويش
بر شمع مضطرب شده دست حمايتم
عاجز کشى چو باد نسازم شعار خويش
چون آفتاب، گوهرم ازکان عزت است
برخاک اگر فتم، نفتم ز اعتبار خويش
ا زمن کلاه گوشه شاخى نگشته خم
چون سروبسته ام به دل تنگ بارخويش
چون شمع آتشم به رگ جان اگر زنند
برهم نمى زنم مژه اشکبار خويش
شيرين به خون کنند دهن تيشه مرا
چون کوهکن ندارم طالع زکار خويش
از ديده حسود ، همان نيش مى خورم
چون داغ لاله گر کنم آتش حصار خويش
عشق غيور تن به گرستن نمى دهد
اين شعله تشنه است به خون شرار خويش
صد وعده اميد به دل داده ام دروغ
چون من مباد هيچ کسى شرمسار خويش
رحمى به پشت دست نگارين خويش کن
زنهار برمدار نظر ازشکار خويش
خط تيغ درقلمرو رخسار او گذاشت
آخر سيه زبانى ما کرد کارخويش
دزدان بوسه خال ز رخسار مى برند
غافل مشو ز لعل لب آبدار خويش
آغوشم ازکشاکش حسرت چو گل دريد
شاخ گلى نديد شبى درکنار خويش
تاکى کسى به سبحه ريگ روان کند
در دشت غم، شمار غم بى شمار خويش
جوش سرشک برسر مژگان نديده اى
اى شعله پر مناز به رقص شرار خويش
شيطان راه ما نشود گندم بهشت
مارابس است نان جوين ديار خويش
فرصت به شور چشمى اختر نمى دهيم
خود مى شويم چشم بد روزگار خويش
پوشيده چشم مى گذرد از در بهشت
صائب فتاده است به فکر ديار خويش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده