این شعر از رباعیات خیام عالی و پند آموز به این منظاو که آنچه از قدرت و عظمت در آخر میمونه همه چیز روبه فناست و ابدی نیست و در هخر جز خاکی نمیمونه
کیایی در تاریخ ۵ مرداد ۱۴۰۱ نوشته
این شعر بسیار عالی است و حکایت از آن دارد که بجز ذات باریتعالی همه چیز فانیست.
پس همه از او هستیم و به سوی او باز می گردیم، ولی ان شاالله روسفید بازگردیم!!
ناشناس در تاریخ ۱ آبان ۱۴۰۱ نوشته
عالی بود
محمد شهرابی در تاریخ ۱ آبان ۱۴۰۱ نوشته
بواقع با این همه،ادب و فرهنگ و ذوق،باید به ایرانی بودن خود ببالیم
علی برومنداز استان فارس ۲۸دی۱۴۰۱ در تاریخ ۲۸ دی ۱۴۰۱ نوشته
من به خودم میبالم که ایرانی هستم شاعرانی مثل خیام مولانا حافظ وسعدی داریم واقعان به ایرانی بودنم وبه فارس بودن افتخارمیکنم وبه کشورم که مهد تمدن فرهنگ مذهب شیعی داشتنم خدا رحمت کند گدشتگانمان را که این نعمتها را برایمان ارً گداشتند
ممدی در تاریخ ۱ بهمن ۱۴۰۱ نوشته
آقای کیایی، این تعبیر آخوندی رو از کجات درآوردی کاکو!؟ حضرات همه چیز را می خواهند به ذات باریتعالی ربط دهند!
ناشناس در تاریخ ۱۰ فروردین ۱۴۰۳ نوشته
به جرات میتوان گفت خیام بهترین شاعر تمامه قرون از ابتدا تا امروزه بهتره بگیم حضرت خیام بنظرم هیچ امام وکتابی نتوانست مانند خیام آدمی رو به فکر فرو ببره البته برای عاشقان ومریدانش حتی یک غزلش زندگیه مریدش رو زیر ورو میکنه