شماره ٣٠٤: سالکانى که قدم در ره جانانه زدند

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش پنجم

افزودن به مورد علاقه ها
سالکانى که قدم در ره جانانه زدند
پشت پا بر فلک از همت مردانه زدند
مستى از شيشه و پيمانه خالى کردند
ساده لوحان که در کعبه و بتخانه زدند
فلک بى سر و پا حلقه بيرون درست
در مقامى که سراپرده جانانه زدند
دامن عمر ابد در کف جمعى افتاد
که به سر پنجه سر زلف ترا شانه زدند
خنده صبح قيامت نکند بيدارش
هرکه را راه به آن نرگس مسانه زدند
شکوه از عالم تجريد نکردم هرگز
به چه تقصير مرا گل به در خانه زدند؟
نيست ممکن که به صد گريه مستانه رود
مشت خاکى که به چشم من ديوانه زدند
تن چه خاک است که مسجود ملايک باشد؟
بهر مى بوسه به کنج لب پيمانه زدند
چشم ازان خال بپوشيد که در روز نخست
برق در خرمن آدم به همين دانه زدند
فيض ارباب جنون هيچ کم از دريا نيست
شد گهر، سنگى اگر بر من ديوانه زدند
تا به آن گنج گهر ديده بدبين نرسد
جغد، نيلى است که بر چهره ويرانه زدند
لاله در سنگ نهان بود که آتشدستان
سکه داغ به نام من ديوانه زدند
عشق و هنگامه آغوش طرازي، هيهات
شمع دستى است که بر سينه پروانه زدند
سردستى که فشاندند به عالم رندان
زاهدان در کمر سبحه صد دانه زدند
خبر بحر ازان راهروان بايد جست
که قدم بر قدم گريه مستانه زدند
صائب از شرم برون آى که در روز ازل
طبل رسوايى ما بر در ميخانه زدند



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید